Co to jest Taekwon-Do?

Ta­ekwon-Do (태권도): sztu­ka sa­mo­obro­ny po­wsta­ła w Korei w 1955 r. Wy­my­ślo­na i na­uko­wo opra­co­wa­na przez gen. Choi Hong Hi.

W do­słow­nym tłu­ma­cze­niu słowo Ta­ekwon-Do ozna­cza

tae — stopa, noga; kwon — pięść; do — droga, sposób.

Nazwa sztu­ki od­da­je ści­śle jej treść: pod­da­wa­nie ciała kon­tro­li umy­słu, kształ­to­wa­nie sa­me­go sie­bie po­przez tre­ning walki.

Po­wsta­ło współ­cze­śnie i w ciągu kil­ku­dzie­się­ciu lat swego ist­nie­nia do­pro­wa­dzi­ło tra­dy­cyj­ny do­ro­bek sztuk walki do tech­nicz­nej per­fek­cji uzu­peł­nia­jąc go o wiele tech­nik sta­no­wią­cych “re­wo­lu­cję”. Stało się to moż­li­we za­rów­no dzię­ki wy­trwa­ło­ści szta­bu eks­per­tów Ta­ekwon-Do, jak rów­nież kon­se­kwen­cji, z jaką każda tech­ni­ka zo­sta­ła prze­ana­li­zo­wa­na w świe­tle praw bio­me­cha­ni­ki i fi­zjo­lo­gii ciała ludz­kie­go, i prze­kon­stru­owa­nia tak, by stała z nimi w cał­ko­wi­tej zgo­dzie. Pod­sta­wą Ta­ekwon-Do są: sys­tem za­ło­żeń fi­lo­zo­ficz­no-mo­ral­nych, tech­ni­ki pod­sta­wo­we, 24 ści­śle okre­ślo­ne ukła­dy for­mal­ne oraz współ­za­wod­nic­two spor­to­we opar­te na czte­rech kon­ku­ren­cjach in­dy­wi­du­al­nych i dru­ży­no­wych tj. ukła­dach for­mal­nych, walce, tech­ni­kach spe­cjal­nych i te­stach siły.

Cechami charakterystycznymi dla Taekwon-Do
są specyficzne:

• terminologia i frazeologia,
• teoria uzyskiwania siły technik,
• metody treningu,
• systemy nauczania,
• moralne zasady i filozofia,
• technika taekwon-do,
• system rang i wymagań egzaminacyjnych,
• ubiór i wyposażenie zawodników, trenerów i instruktorów oraz sędziów.

Ta­ekwon-Do łączy w sobie ko­rzy­ści zdro­wot­ne — pły­ną­ce z wie­lo­let­nie­go nie­prze­rwa­ne­go tre­nin­gu, prak­tycz­ne — wy­ni­ka­ją­ce ze zdol­no­ści obro­ny przed za­gro­że­niem oraz od­dzia­ły­wa­nie kształ­tu­ją­ce psy­chi­kę — po­przez ak­tyw­ny sto­su­nek do sie­bie i oto­cze­nia, sys­te­ma­tycz­ność i wy­trwa­łość. Spe­cy­fi­ką Ta­ekwon-Do jest na­sta­wie­nie na wy­ro­bie­nie rów­no­waż­nej zdol­no­ści po­słu­gi­wa­nia się w walce ude­rze­nia­mi rę­ka­mi i no­ga­mi w obro­nie oraz ataku. Uwi­dacz­nia się to w bo­gac­twie i do­sko­na­ło­ści tech­nik za­rów­no ręcz­nych jak i noż­nych.

Te ostat­nie, zwłasz­cza wy­ko­ny­wa­ne w wy­sko­ku zy­ska­ły roz­głos w świe­cie sztuk walki, sta­jąc się nie­do­ści­gnio­nym wzo­rem. Jest nie­za­prze­czal­nym fak­tem, że od chwi­li po­ja­wie­nia się Ta­ekwon-Do za­ob­ser­wo­wać można wy­mu­szo­ne wyż­szo­ścią jego tech­nik wpro­wa­dze­nie zmian i roz­wój tra­dy­cyj­nych sztuk walki, szcze­gól­nie w sta­no­wią­cych z re­gu­ły ich piętę Achil­le­sa tech­ni­kach noż­nych. W opi­nii wielu prak­ty­ków sztuk walki, Ta­ekwon-Do, jest naj­doj­rzal­szym, naj­peł­niej­szym i naj­bar­dziej jed­no­rod­nym tech­nicz­nie z ist­nie­ją­cych sys­te­mów walki wręcz. Ofe­ru­je swym zwo­len­ni­kom z jed­nej stro­ny wszel­kie moż­li­wo­ści wy­ko­rzy­sta­nia nie­uzbro­jo­ne­go ciała w sa­mo­obro­nie w ra­cjo­nal­ny, sku­tecz­ny spo­sób i od­zna­cza się wy­so­ki­mi wa­lo­ra­mi etycz­no-wy­cho­waw­czy­mi z dru­giej.

Ce­chu­ją­ce Ta­ekwon-Do pięk­no, lo­gi­ka i kon­se­kwen­cja za­ło­żeń teo­re­tycz­nych, sku­tecz­ność tech­nik oraz bez­pie­czeń­stwo sto­so­wa­nych metod na­ucza­nia i tre­nin­gu po­łą­czo­ne z dba­ło­ścią o roz­wój we­wnętrz­ny adep­ta spra­wi­ły, że jest ono obec­nie naj­licz­niej upra­wia­ną sztu­ką walki na świe­cie.